Jak rozmawiać z uczniem, który chodzi na religię z przymusu?

Bardzo często można wyróżnić dwa szczególne elementy. Pierwszy to religijność ro­­dzin­na. Kiedy rodzina nie uczestniczy w żaden sposób w życiu Kościoła, nie uczęszcza na Eucharystię i nie korzysta z sakramentów, nie będzie miało to pozytywnego wpływu na chęć uczestnictwa w zajęciach. Ten sam czynnik wpływa na podejście do Boga i może mieć wpływ na „ateizację” człowieka. Drugi element to bunt przeciwko rodzicom, kiedy dziecko chce pokazać siebie lub zwrócić na siebie uwagę. Oczywiście dochodzi do tego bardzo wiele innych czynników, które mają wpływ na niechęć do religii. Czasami powodem może być zachowanie katechety lub sposób prowadzenia zajęć (lub nawet jego brak), nieautentyczne świadectwo katechety, brak przełożenia treści religijnych na życie i zachowanie wobec uczniów. 

Uczniowie masowo wypisujący się z religii w szkołach ponadpodstawowych są obrazem pewnych braków wychowania religijnego, zmieniającego się światopoglądu, czasami wpływ ma na to umiejscowienie godzin religii (bardzo wcześnie rano albo na końcu zajęć). Przy dużej ilości zajęć dodatkowych, które uczniowie mają zagwarantowane przez rodziców, pojawia się niechęć do spędzania czasu w szkole w późnych godzinach. Dużo spędzanego czasu na social mediach przed snem również wpływa na niechęć do wczesnego uczestnictwa na zajęciach, ponieważ uczeń chce się zwyczajnie wyspać. Powodów jest całe mnóstwo, powstaje jednak pytanie: jak dotrzeć do ucznia, który chodzi na zajęcia z religii z przymusu?

Odpowiedź nie jest łatwa. Uczniowie często są zamknięci w sobie i niechętnie otwierają się na jakąkolwiek argumentację, która ma za zadanie uświadomić im potrzebę uczestnictwa w za...